Weekend pełen emocji

"Gdy emocje już opadną jak po wielkiej bitwie kurz"... można by zacząć tą notkę, ale nie tym razem ponieważ emocje jeszcze nie opadły.

W miniony weekend w mieście Łódź odbył się koncert. A jaki - przeczytajcie całość to się dowiecie.  

Nim dotarłam na koncert na stacji PKP czekałam na kilka osób przyjezdnych, które nigdy nie były w Łodzi, zaproponowałam im pomoc w dotarciu na miejsce.

Ostatecznie wyszło, że zamiast grupy 6 osób jechały ze mną 3.
Już jak wysiadłam na stacji to pod budynkiem stała jedna - na ubrana na czerwono i poznałam, że ma koszulkę z napisem "Real Hero", więc podeszłam do niej. Pogadałam chwilę i zostałam na stacji i czekałam długo. Dotarły dwie osoby na które czekałam oraz dołączyła trzecia, której niestety imienia nie zapamiętałam. Poszłyśmy na tramwaj i dojechałyśmy pod filharmonię, wcześniej rozmawiając o koncercie, ustaleniach przed koncertowych itp. 

Po dotarciu na miejsce jak wchodziliśmy to w podwórku Dżastina rozmawiała przez telefon, poznałam ja z daleka po kolorze włosów. 

W filharmonii obsługa kierowała nas do kawiarenki, gdzie było spotkanie OFC.
Przy stole siedziała dawna przyjaciółka M., jak mnie zobaczyła jak weszłyśmy to była w szoku - co było widoczne po jej minie. Ja tylko patrzyłam czy będzie udawać, że mnie nie zna czy zareaguje. Usiadłyśmy pod koniec stołu. Niektórzy podchodzili, witali się, inni nie. Wiele osób się znało. W końcu dostałyśmy serduszka i wyjęłyśmy swoje, dostałyśmy naklejki OFC do przyklejenia na serca. Jedną zabrałam, bo można było sobie przykleić do ubrani.

Oczywiście kolor stroju był nieprzypadkowy - bo było ustalone, że ma być ulubiony kolor Michała - czerwony. W końcu wyszło, że nie mam serduszka i podeszłam do osób z OFC co rozdawały - i usłyszałam, że ja dostanę większe serduszko bo na takie wyglądam, cokolwiek to znaczy.
Pozowaliśmy do wspólnej fotki, która jest na fb OFC. Link: 

A nim poszłam po serduszko to przechodząc koło dawnej przyjaciółki M. powiedziałam jej "cześć".

Jak wchodziłam do mojego rzędu to facet, starszy gość od razu zaczął zagadywać, żebym mu marynarkę pożyczyła, bo kolor czerwony i takie głupoty. Przed rozpoczęciem koncertu OFC rozdawał białe serduszka, które mieliśmy podnieść podczas "Color of your life"
Kobieta co siedziała po lewo ode mnie nie okazywała żadnych emocji, nie podniosła serduszka kiedy było trzeba, nie śpiewała, nie wstawała itp.   

Nim na scenie pojawił się Michał to po scenie z boku chodziła Dżastina. 

Najpierw wyszedł zespół na scenę. Po kilku minutach wyszedł Michał na sali zrobiło się głośno od oklasków i okrzyków. Na pierwszej piosence mieliśmy zapalić latarki z telefonów było to "Znika cały mrok". Michał przywitał się z nami i od razu przeprosił za niedyspozycję głosową i podczas koncertu robił to wielokrotnie. Następne było "Such is life" to było po prostu mistrzostwo, tak wyciągnął dźwięk przy chorym gardle, że aż ściany drżały i wszystko wibrowało wokół. Na jednej z piosenek był jakiś problem z muzyką na początku, ale później było ok. Oczywiście były owacje za każdym razem z naszej strony. Nie dało rady usiedzieć na miejscu wstaliśmy, poza kobietą obok mnie i kilkoma pojedynczymi ludźmi. Nadszedł moment "Color of your life" Michał przyszedł na scenę po krótkiej przerwie, przebrał się w kurtkę co miał na roastcie w TVN, my wyjęliśmy serduszka i podczas refrenu śpiewaliśmy z nim, choć w zasadzie to i całą piosenkę. On jak to zobaczył wzruszył się i był szczęśliwy. Bo faktycznie efekt był przepiękny, czego z widowni nie było widać, ale ze sceny - perkusista nagrał filmik w trakcie koncertu. I my jako ponad 600 osobowy chór całkiem nieźle wypadliśmy. Można to zobaczyć tutaj:
1 światełka 
2 serduszka

Przy "Knockin' on the heavens door" przypomniał mi się niestety smutny moment, bo jak jechaliśmy podczas pogrzebu babci na cmentarz to ta piosenka leciała w radio i to było takie wymowne. Ale wytrzymałam. 

"What a shame" - energia Michała roznosiła po scenie. Przy "Jesteś bohaterem" śpiewaliśmy z nim, bo wcześniej takie były ustalenia, nie tylko jako chór w refrenach ale całość. Michał powiedział, że żaden artysta w PL nie ma tak wspaniałych fanów.
"Rosannę" zadedykował wszystkim kobietom na koncercie, bo są bliskie jego sercu. Oczywiście za chór też robiliśmy, wszystko śpiewaliśmy z nim, bez zachęcania nas.
"Dziwny jest ten świat" jak zawsze wyciągnął mistrzowsko.  

Każda piosenka na żywo brzmiała 100 razy lepiej niż na płycie. Ja jestem zauroczona "Such is life", bo brzmi na żywo dużo lepiej niż na płycie. 

Michał na koniec dostał kwiaty, 3 czy 4 bukiety. Chciał rzucać kwiatami w nas, ale w końcu tego nie zrobił. Powiedział: "Stokrotka.. Jak to było.. Kocha...Nie kocha... A my wszyscy na głos: Kocha! On oczywiście był szczęśliwy i odwdzięczył się nam uśmiechem. 

Na końcu wyszedł jeszcze raz i jeszcze raz zaśpiewał "Color of your life", końcówka lepiej zaśpiewana jak na Eurowizji. I obiecał, że musi się jeszcze z nami zobaczyć jak będzie miał zdrowe gardło. A wtedy jak Michał mówił o tym kiedy się zobaczymy to ktoś z tłumu "za tydzień" mając na myśli Torwar w Warszawie, Michał oczywiście się zaczął śmiać.  

Po koncercie miałyśmy zejść ponownie do kawiarenki - więc poszłam... I wtedy podeszła do mnie dawna znajoma M., nawet jej w pierwszej chwili nie zauważyłam. Zaczęła mnie pytać czy pierwszy raz jestem na koncercie, bo ona już 20, spytała o Warszawę* na co ja powiedziałam, że nie jadę, ona też nie. Pamiętała, że mieszkam blisko Łodzi. 

Stwierdziła, że w ogóle nie było słychać, że Michał ma chore gardło, potwierdziłam. Ona zapytała jeszcze o moje wrażenia - powiedziałam, że na pewno nie był to mój ostatni koncert Michała. Byłam w szoku, że ona do mnie podeszła, bo sądząc po jej minie jak mnie zobaczyła, to nie byłam tego pewna, może jakbym jej cześć nie powiedziała, to by udawała, ze mnie nie zna. Po 5 latach... po tym co było, dla mnie szok. To taki mój prywatny "cud" koncertowy. 

W kawiarence była dziewczyna Zuza, co narysowała portret Michała i miała zamiar mu go wręczyć. Ustawiliśmy się do zdjęcia i Michał miał do nas zejść. Na zdjęciu widać mnie kiepsko, ale stałam bardzo blisko Michała, w zasadzie na wyciągniecie ręki miałam jego włosy. A na żywo jego włosy są piękne. Tutaj zdjęcie:

Po zdjęciu Michał w towarzystwie ochroniarza ruszył szybko do wyjścia, w tym czasie Zuza z pomocą jakiejś kobiety wręczyła Michałowi portret.  

Po koncercie większość ludzi ruszyła do Manufaktury, gdzie w empiku Michał rozdawał autografy a później po 21 śpiewał na pokazie bielizny podczas Fashion Week. Niestety ja nie zostałam, bo bym nie miała czym wrócić. Może jeszcze będzie okazja. Fani co poszli do Manufaktury później jeszcze mieli spotkanie. 

Koncert był niesamowity, filmiki na yt nie oddają nawet w minimalnym stopniu atmosfery tam panującej. Nie żałuję, że byłam, wręcz przeciwnie bardzo się cieszę z tego powodu. Dawno się tak nie czułam jak teraz. Zrobiłam tylko 1 zdjęcie pustej sceny i 1 jak Michał był na scenie, bo wolałam skupić się na koncercie niż rozpraszać telefonem czy aparatem. Dzięki temu każdą piosenkę odebrałam tak jak powinnam, poczułam emocje i klimat. Jeśli Michał tak śpiewa przy infekcji gardła, to jak on śpiewa przy zdrowym. Tylko raz przy pierwszym "Color ..." było słychać jeden fałszyk. 

Reasumując Michał Szpak tak podniósł poprzeczkę, że trudno ją będzie przeskoczyć komukolwiek. 

Po prostu klasa.

* i tu się nie sprawdziło, bo uległam urokowi i Torwar też czeka.